The Little Angels - Verenigingsbeweging Unificationism Sun Myung Moon Het Beginsel

Bron: autobiografie van dr. Sun Myung Moon, ‘As A Peace-Loving Global Citizen’, Seoel 2009

De kracht van de dans brengt de wereld in beweging

Onze kerk was niet rijk. Wij waren een arme kerk, opgebouwd door mensen die niet genoeg te eten hadden. Wij hadden geen fraaie kerkpanden zoals andere kerken en wij aten gerst terwijl anderen rijst aten. Beetje bij beetje spaarden wij ons geld op, om dat vervolgens te delen met mensen die het nog minder breed hadden dan wij. Onze missionarissen sliepen in onverwarmde kamers met hun dekens direct op de kale betonnen vloer. Wanneer het etenstijd was, stilden zij meestal hun honger met wat gekookte aardappelen. In elk geval deden we ons best om geen geld voor onszelf uit te geven.


In 1963 gebruikten we het op die manier gespaarde geld om zeventien kinderen te selecteren die samen een dansgroep vormden: The Little Angels. Korea had in die tijd weinig te bieden op cultureel gebied. We hadden zelf niets moois of interessants om te gaan bekijken, laat staan dat we aan het publiek in andere landen iets van kwaliteit konden laten  zien. Iedereen was eenvoudigweg te druk met proberen te overleven om zich iets als een Koreaanse danscultuur te herinneren, of het feit dat we een culturele erfenis hadden die vijfduizend jaar terugging.

Mijn plan was dat deze zeventien kinderen zouden leren dansen, om vervolgens de wereld rond te reizen. De meeste buitenlanders kenden Korea alleen als een arm land waar een verschrikkelijke oorlog had gewoed. Ik wilde hen laten genieten van Korea’s prachtige dansen, zodat het besef zou doorbreken  dat de Koreanen een volk zijn met een rijke cultuur. Ook al beweerden wij dat we een cultureel onderlegd volk zijn met een vijfduizend jaar oude traditie, zolang we niets konden laten zien zou niemand ons geloven.

Onze dansen, met sierlijk bewegende danseressen in elegante, over de volle lengte gedragen hanboks, zijn een schitterende culturele erfenis die westerlingen, gewend aan met ontblote benen rondspringende danseressen, een geheel nieuwe ervaring kan geven. (Een hanbok is een traditioneel Koreaanse gewaad voor vrouwen en meisjes). De bewegingen van de Koreaanse dans - waarbij de danseressen hun hoofd licht gebogen houden en zorgvuldig bewegen om vooral geen ongepaste aandacht op zich zelf vestigen – werden ontwikkeld door het Koreaanse volk met zijn van verdriet doortrokken geschiedenis.

Wanneer de danseres één voet - omhuld met een witte beoseon, de traditionele Koreaanse legging - opheft en die vooruit steekt om een pas voorwaarts te maken, dan draait zij haar hoofd lichtjes en brengt haar hand omhoog. Wanneer ik hier naar kijk, lijkt het alsof de liefelijke gratie van haar bewegingen alle zorgen en teleurstellingen in mijn hart doet wegsmelten. Het publiek wordt niet bewerkt met een luid klinkende woordenvloed. In plaats daarvan raakt iedere dansbeweging, uitgevoerd met grote tederheid en fijngevoeligheid, het publiek in het hart. Dit is de kracht die van kunst uitgaat. Het stelt mensen die elkaars taal niet verstaan toch in staat om met elkaar te communiceren. Het geeft mensen die elkaars geschiedenis niet kennen, de kans om elkaars hart te begrijpen.

Vooral de onschuldige gezichtsuitdrukking en de stralende glimlach van de kinderen waren in staat om het beeld weg te nemen van een aangeslagen land, dat kort daarvoor nog in oorlog was. Ik richtte deze dansgroep speciaal op om het volk van de Verenigde Staten, in die tijd het meest ontwikkelde land ter wereld, kennis te laten maken met de dansen van onze vijfduizend jaar oude geschiedenis.

Vanuit onze eigen samenleving werden we echter met kritiek overladen. Nog voor men de The Little Angels had zien optreden begon men ons al te kritiseren. “De vrouwen van de Verenigingskerk dansen dag en nacht”, luidde hun stuitende commentaar, “en nu lijkt het erop dat zij kinderen hebben gekregen die op hun beurt ook weer dansen.”  
Dergelijke geruchten tastten echter mijn vastbeslotenheid in het geheel niet aan. Ik was zeker van mijn zaak: ik wilde de wereld laten zien hoe Koreaanse dansen eruit zien. Ik wilde hen die ons ervan beschuldigden dat we in onze kerk naakt dansten, de subtiele, delicate bewegingen laten zien van onze danseressen in hun beonseon leggings. Dit waren geen wilde, extravagante dansen zonder ritme. Het waren lieflijke dansen, uitgevoerd door onschuldige danseresjes, gekleed in de traditionele dracht van ons land.

>> Korea als gekozen natie
>> Korean War
                             

_________________________________________              

Kinderen zijn de beste Vredesambassadeurs

Dr. Bo Hi Pak, beschermheer en oprichter van de ‘Little Angels’, is 40 jaar lang met deze talentvolle meisjes naar de uithoeken van de wereld gereisd. De groep danste op de podia van de wereldsteden, o.a. voor vele staatshoofden en regeringsleiders. Over de motivatie en de achtergrond van de oprichting van de groep zegt hij: “We spreken over de jaren zestig. Vader Moon wilde graag het imago van Korea in de wereld herstellen als een natie die de mensheid veel te bieden heeft en hij voorzag dat zo’n groep hierbij fantastische resultaten zou gaan behalen. Ik was geraakt door zijn  vaderlandsliefde en vond het een goed voorstel, maar toch vroeg ik hem of hij 100% zeker wist dat ik met zulke jonge kinderen over de wereld moest gaan reizen”.

Vader Moon’s antwoord  was verrassend. “Kinderen symboliseren vrede en alle mensen houden van kinderen. Kinderen kunnen verschillen tussen rassen, religies en ideologieën overbruggen. Jezus zei: ‘Ik verzeker jullie, als je niet verandert en wordt als een kind, dan zul je het koninkrijk van de hemel zeker niet binnen gaan’. (Mat. 18:3).  En het boek Jesaja zegt: ‘En een klein kind zal hen leiden’ (Jes. 11:6). De zuiverheid en de eerlijkheid van kinderen is wat de wereld nodig heeft. Ze zijn niet uit op geld of roem. Zij zitten niet gevangen in relaties met de andere sekse. Ze dansen gewoon en hebben plezier. Ze zijn het beste symbool van het koninkrijk der hemelen. Niemand kan Korea’s liefde voor vrede beter tot uitdrukking brengen dan onze kinderen”.

Dr. Pak: “Het is verbazingwekkend hoe deze groep de harten raakt van mensen over de hele wereld. Met culturele diplomatie boeken ze resultaten waartoe staatsdiplomatie niet in staat is. In de voorbije decennia zijn de Little Angels het feitelijke gezicht van Korea geworden en er is geen plek in de wereld waar deze jonge boodschappers van vrede niet met open armen ontvangen zijn”.
.
Terug naar vorige pagina
.
.
.