Engelen openen een pad dwars door en donker woud - dr. Sun Myung Moon autobiografie

- Hoofdstuk 4 - Het begin van onze wereldwijde missie -

4-4

Engelen openen een pad dwars door een donker woud

Er zijn twee dingen die we aan onze nakomelingen dienen na te laten wanneer we sterven. Het ene is traditie en het andere is onderwijs en vorming. Een volk zonder traditie zal ten onder gaan. Traditie is de ziel van waaruit een volk zich kan handhaven. Een volk zonder ziel kan niet overleven. Het tweede punt is opvoeding en vorming. Een volk zal ook ten onder gaan indien het zijn nakomelingen niet onderwijst, in de brede zin van het woord. Onderwijs en vorming geven ons kracht voor nieuwe ideeën en  doelstellingen. Mensen verwerven er levenswijsheid door. Wie niet kan lezen blijft onwetend, maar wanneer iemand eenmaal een opleiding heeft genoten, weet hij hoe hij zijn wijsheid moet gebruiken om richting aan zijn leven te geven.

Onderwijs helpt ons de beginselen te begrijpen waardoor de wereld functioneert. Om aan een nieuwe toekomst te kunnen werken, dienen onze nakomelingen enerzijds de tradities te verwerven die ons gedurende duizenden jaren zijn doorgegeven, anderzijds moeten we hen ook onze kennis over nieuwe ontwikkelingen doorgeven. Zodra traditie en nieuwe kennis op de juiste manier in ons leven zijn geïntegreerd, kan daaruit een nieuwe, oorspronkelijke cultuur ontstaan. Zowel traditie als onderwijs zijn van belang, en het is onmogelijk te zeggen welke van de twee het zwaarst weegt. De wijsheid om deze twee te integreren verkrijgen we ook door scholing.

Tegelijkertijd met de oprichting van de dansgroep stichtte ik ook de ‘The Little Angels School of the Arts’, later omgedoopt tot ‘Sunhwa Arts School’. De doelstelling van deze school was om onze idealen wereldwijd te verspreiden via de kunst. De vraag of we eigenlijk wel in staat waren om een school te leiden, was van ondergeschikt belang. Eerst wilde ik mijn plan uitvoeren. Als iemand een doelstelling heeft die duidelijk en goed is, dan moet het plan zonder dralen in actie worden omgezet. Ik wilde de leerlingen liefde voor de Hemel bijbrengen, maar ook liefde voor hun land en de mensheid.

Ik schreef een kalligrafische tekst met het motto voor de school, en de Chinese karakters luidden: ‘Heb de Hemel lief, evenals de mensheid en je land’. Iemand vroeg waarom ik ‘je land liefhebben’ helemaal achteraan zette, terwijl het er immers om ging om de wereld de unieke cultuur van Korea te laten zien. Daarop antwoordde ik dat iemand alleen van de Hemel en de mensheid kan houden, als hij daarvoor al van zijn land houdt. Liefde voor het vaderland is op die manier reeds in praktijk gebracht.

Als een Koreaans burger respect kan afdwingen in de wereld, dan is hij al geslaagd in zijn opzet om Korea aan de wereld te presenteren. De Little Angels zijn in vele landen opgetreden en overal hebben zij de voortreffelijkheid van de Koreaanse cultuur gedemonstreerd, maar nergens deden zij nationalistische uitspraken over Korea. Het beeld van Korea als een land met een rijke cultuur en traditie werd stevig geplant in de harten van de mensen die hun optredens bijwoonden, en voor hen applaudisseerden. In die zin hebben de Little Angels, meer dan wie ook, bijgedragen aan het introduceren van Korea in de wereld, en hebben zij de liefde voor hun vaderland in praktijk gebracht. Wanneer ik de zangeressen Su Mi Jo en Young Ok Shin, beiden afgestudeerd aan de Sunhwa Arts School, zie optreden, geeft me dat telkens weer grote voldoening. Hetzelfde geldt voor Julia Moon en Sue Jin Kang, beide behorend tot de beste ballerina’s van de wereld.

Sinds 1965, het jaar waarin zij tijdens hun eerste overzeese tournee optraden in de Verenigde Staten, hebben de Little Angels de prachtige Koreaanse traditie overal ter wereld laten zien. Zij werden uitgenodigd door de Britse koninklijke familie, voor een optreden in aanwezigheid van koningin Elizabeth II. Ook werden zij gevraagd voor de viering van de tweehonderdste verjaardag van Amerika, in het ‘John F. Kennedy Center for the Performing Arts’ in Washington D.C. Zij verzorgden een speciaal optreden voor de Amerikaanse president Nixon, en namen deel aan een cultuur- en kunstfestival, dat onderdeel was van de Olympische Spelen in Seoel. De Little Angels staan over de hele wereld bekend als culturele ambassadeurs voor de vrede.

Wat nu volgt, gebeurde in 1990, tijdens mijn bezoek aan Moskou. De Little Angels gaven een voorstelling op de avond vóór mijn geplande vertrek uit de Sovjet-Unie, na mijn ontmoeting met president Michael Gorbachev. Daar stonden ze dan, die groep kleine meisjes uit Korea in het centrum van Moskou, het middelpunt van de communistische wereld. Na in hun hanboks verschillende Koreaanse dansen te hebben uitgevoerd, zongen The Little Angels Russische volksliederen met hun heldere stemmen. Omdat het publiek maar bleef roepen om een toegift, was het bijna onmogelijk om het podium te verlaten, tot zij tenslotte hun hele zangrepertoire hadden uitgeput.

First Lady Raisa Gorbachova bevond zich onder de toeschouwers. Zuid-Korea en de Sovjet-Unie hadden op dat moment nog geen diplomatieke betrekkingen aangeknoopt, en het was hoogst ongebruikelijk dat de vrouw van de president een culturele voorstelling van zo’n land bezocht. Raisa Gorbachova zat echter op de eerste rij, en applaudisseerde door het hele programma heen erg enthousiast. Na de voorstelling kwam ze naar de kleedkamer, waar ze de danseressen bloemen overhandigde. Ze kon niet ophouden de grootsheid van de Koreaanse cultuur te prijzen, en noemde de Little Angels ‘ware engelen van vrede’. Ze zei, niet te hebben geweten dat Korea zo’n indrukwekkende traditionele cultuur had. “Tijdens de hele voorstelling was het alsof ik van mijn eigen kinderjaren droomde”, zei ze. De First Lady omhelsde elke deelnemer van de groep, kuste hen op de wang en noemde hen ‘mijn kleine engelen’.  

In 1998 bezochten The Little Angels Pyongyang, in het kader van het allereerste culturele uitwisselingsprogramma tussen de beide Korea’s. Tijdens deze reis, die een zuiver particulier initiatief was, gaven zij drie voorstellingen in de Noord Koreaanse hoofdstad. Zij dansten de charmante ‘Dans van de Kleine Bruidegom’ en de kleurrijke ‘Waaierdans’. De ogen van de Noord-Koreaanse toeschouwers stonden vol tranen, en een persfotograaf legde het beeld vast van een vrouw die haar emoties niet langer de baas was. Yong Soon Kim, voorzitter van de Noord Koreaanse Vredescommissie voor Azië en de Stille Oceaan, prees de Little Angels na hun optreden en zei: “Zij hebben een smal pad door het donkere woud geopend”.

Dat was precies wat de Little Angels hadden gedaan. Zij toonden voor het eerst dat Koreanen uit Noord en Zuid, die zo lang met de rug naar elkaar toe hadden geleefd, in staat waren om samen te komen, en elkaars culturele optredens bij te wonen. Er wordt vaak gedacht dat politiek de wereld bepaalt, maar dat is niet zo. Het zijn cultuur en kunst die de wereld het meest veranderen. Het is emotie, niet verstand, dat mensen in het diepst van hun hart raakt. Zodra de harten van mensen veranderen en zij nieuwe dingen kunnen opnemen, leidt dit ook tot ideologische en sociale veranderingen. De Little Angels hebben meer gedaan dan het wereldwijd introduceren van onze traditionele cultuur. Zij hebben smalle paden aangelegd tussen werelden, die in alle opzichten van elkaar verschillen.

Telkens wanneer ik de Little Angels ontmoet vertel ik hen, dat zij, om op zo’n indrukwekkende manier te kunnen dansen, een heel zuiver hart moeten hebben. Een zuiver hart is ook nodig voor een mooi en lief gezicht. Ware schoonheid komt voort uit ons binnenste. De Little Angels hebben overal ter wereld mensen diep weten te ontroeren, omdat hun dansen doordrongen zijn van de schoonheid van Korea’s traditie en spirituele cultuur. Het applaus voor de Little Angels is dus eigenlijk een blijk van waardering voor de traditionele cultuur van Korea.

START | TERUG | VOLGENDE

.