'Sta godsdienstvrijheid toe in de Sovjet-Unie' - dr. Sun Myung Moon autobiografie

- Hoofdstuk 6 - Liefde leidt naar eenwording -

6-3

‘Sta godsdienstvrijheid toe in de Sovjet-Unie’

Er bestaan een aantal populaire, op het materialisme gebaseerde theorieën die niet op waarheid getoetst zijn. Een hiervan is de evolutietheorie van Charles Darwin, een andere theorie is afkomstig van Karl Marx. De gedachte dat geest ontstaat uit materie is fundamenteel onjuist. Mensen zijn geschapen door God, en verenigen in zichzelf zowel geestelijke als materiële aspecten. Kort samengevat, de basistheorie en de filosofie die aan het communisme ten grondslag liggen zijn onjuist.

Toen ik in Japan studeerde, werkte ik samen met communisten voor de onafhankelijkheid van Korea. Zij waren mijn goede vrienden, die bereid waren om desnoods hun leven te geven voor de bevrijding van ons vaderland. Maar in onze manier van denken verschilden we fundamenteel. Daarom scheidden onze wegen zich nadat Korea was bevrijd.

Ik ben het totaal oneens met het historisch materialisme van het communisme. Ik heb een wereldwijde beweging voor de overwinning op het communisme opgezet. Ook heb ik opeenvolgende Amerikaanse presidenten geadviseerd om de vrije wereld te beschermen, door het hoofd te bieden aan de communistische strategie om de wereld rood te kleuren. Communistische regimes, niet gelukkig met mijn activiteiten, hebben geprobeerd mij met gewelddadige acties uit te schakelen. Ik koester echter geen haat jegens hen en ik beschouw hen niet als mijn vijanden. Ik ben tegen de filosofie en de ideologie van het communisme, maar heb mensen  uit communistische landen nooit gehaat. God wil alle mensen met Zichzelf verenigen, dus ook de communisten.

Zo beschouwd waren mijn bezoeken aan Moskou in april 1990, voor een ontmoeting met president Michael Gorbatsjov, en in het jaar daarop aan Pyongyang, voor een ontmoeting met president Kim Il Sung, geen plezierreisjes. Integendeel: ik ging erheen met gevaar voor eigen leven.
Het was mijn lotsbestemming om deze reizen te maken en deze mannen op de hoogte te brengen van de wil van de Hemel. In die tijd zei ik half schertsend dat ‘Moskou’ klinkt als het Engelse ‘must go’, en dat ik er daarom naartoe moest.

Aangaande het communisme had ik al heel lang een duidelijke overtuiging. Ik kon voorzien dat de eerste tekenen van verval van het communisme zich ongeveer zestig  jaar na de Bolsjewistische revolutie zouden aandienen, en dat het Sovjetsysteem in 1987 - zeventig jaar na de revolutie - zou instorten. Daarom was ik verheugd toen in 1984 een vermaard politiek wetenschapper aan de universiteit van Chicago, dr. Morton Kaplan, het voorstel deed om een internationale conferentie te organiseren met het thema ‘De Val van het Sovjetrijk’. Ik vroeg hem om me in de gevangenis in Danbury te komen opzoeken om de details van zijn idee te bespreken. Om te beginnen zei ik hem dat ik wilde dat hij ‘het einde van het Sovjet-communisme' nog vóór 15 augustus van dat jaar zou aankondigen.

Dr. Kaplan’s reactie was dat hij het erg riskant vond om zomaar het einde van het communisme aan te kondigen, en gaf me te kennen dat hij dit niet van plan was. In 1985, toen de conferentie plaatsvond, was de Sovjet-Unie nog altijd bezig haar invloed in de wereld uit te breiden, en uiterlijke tekenen van een neergang waren er niet. Maar een vlam brandt het felst vlak voordat hij uitdooft.

De terughoudendheid van dr. Kaplan was begrijpelijk. Als hij een verklaring zou doen met daarin de voorspelling van zo’n specifieke gebeurtenis en deze zou niet uitkomen, dan zou zijn reputatie als wetenschapper in één keer verwoest zijn.

''Reverend Moon”, zei hij, ''ik geloof u wanneer u zegt dat de Sovjet-Unie in elkaar zal storten, maar ik geloof niet dat het nu al zo ver is. Is het niet beter om, in plaats van ‘het einde van het Sovjet-communisme’ aan te kondigen, te spreken over ‘het verval van het Sovjet-communisme’?”

Ik was furieus over zijn voorstel om de titel van de conferentie af te zwakken tot iets anders dan 'Het einde van het Sovjet-communisme'. Het was een compromis dat ik niet kon accepteren. Mijn sterke gevoel was dat als iemand ergens van overtuigd is, hij de moed moet hebben om zich met alle kracht in de strijd te werpen, zelfs als hij bang is.

''Dr. Kaplan'', zei ik, ''wat bedoelt u? Als ik u vraag om het einde van het communisme aan te kondigen, dan heb ik daar een reden voor. Op het moment dat u het einde van het communisme aankondigt, zal die verklaring alleen al veel energie van het communisme wegnemen, en bijdragen aan de vreedzame ineenstorting van het systeem. Waarom aarzelt u?”

Uiteindelijk kondigde dr. Kaplan daadwerkelijk het ‘einde van het Sovjet-communisme' aan, op een conferentie van de Professors World Peace Academy (PWPA) in Genève. Het thema was: ‘De val van het Sovjetrijk: Vooruitzichten op een Overgang naar een Wereld na de Sovjet Unie’. Tot aan dat moment had niemand het aangedurfd om dit idee serieus in overweging te nemen.

Omdat Zwitserland een neutraal land is, was Genève een belangrijk gebied voor activiteiten van het sovjetcomité voor staatsveiligheid (KGB), en veel KGB agenten werkten vanuit dit land om over de hele wereld spionage- en terreuractiviteiten uit te voeren. Het Intercontinental Hotel waar de PWPA-conferentie werd gehouden, lag pal tegenover de ambassade van de Sovjet-Unie. Ik kan me dus goed voorstellen hoe nerveus dr. Kaplan geweest moet zijn. Enkele jaren later echter kreeg hij grote bekendheid als de wetenschapper die als eerste het einde van het Sovjet-communisme had voorspeld.

In april 1990 riep ik de Wereld Media Conferentie bijeen in Moskou. De Sovjetregering verraste me al bij aankomst op de luchthaven met een ontvangst, die normaal alleen voor staatshoofden is weggelegd. We werden met politie-escorte naar het centrum van Moskou begeleid. De auto waarin ik zat reed over de geel gemarkeerde rijstrook, die normaal gesproken gereserveerd is voor presidenten en staatsgasten. Dit alles vond nog voor de ineenstorting van de Sovjet-Unie plaats. Hoewel ik als anticommunist te boek stond, ontving ik deze uitzonderlijke behandeling van de Sovjetregering.

Tijdens de conferentie gaf ik een toespraak waarin ik lovende woorden sprak over de stap richting perestrojka. Ik zei dat deze revolutie zonder bloedvergieten moest plaatsvinden, en dat het een revolutie van de geest en van de ziel moest zijn. De aanleiding van mijn bezoek was het bijwonen van de Wereld Media Conferentie, maar mijn geest was sterk gefocust op een persoonlijke ontmoeting met president Gorbatsjov.

In die tijd was president Gorbatsjov populair in de Sovjet-Unie, dankzij het succes van zijn politiek van perestrojka. In de loop der jaren heb ik diverse Amerikaanse presidenten ontmoet, maar een afspraak met president Gorbatsjov was veel moeilijker te realiseren. Aanvankelijk leek het erop dat zelfs één enkele ontmoeting niet mogelijk was. Ik had een boodschap voor hem, en voelde de noodzaak om deze persoonlijk over te brengen. De president werkte hard aan de hervorming van de Sovjet Unie, en door zijn toedoen waaide er een frisse wind van vrijheid door het land. Maar met het verstrijken van de tijd werden achter zijn rug de scherpe zwaarden van de contrahervorming steeds meer op hem gericht. Zou deze situatie ongehinderd voortduren, dan kon hij aan groot gevaar worden blootgesteld.

Ik legde uit: “Indien hij niet bereid is mij te ontmoeten, dan laat hij de kans liggen om meegevoerd te worden met de  golf van hemelse zegen. Als hij die kans mist, zal hij het niet lang meer maken”.

Misschien kwam mijn bezorgdheid president Gorbatsjov ter ore. In ieder geval nodigde hij me de volgende dag uit op het Kremlin. In een limousine, beschikbaar gesteld door de Sovjetregering, reed ik naar het Kremlin. Na het betreden van het bureau van de president, namen mijn vrouw en ik plaats naast een aantal ministers van de Sovjet Unie. Met een brede glimlach gaf President Gorbatsjov op energieke wijze uitleg over de successen van zijn perestrojkabeleid. Vervolgens leidde hij me naar een zijzaaltje, waar we een gesprek onder vier ogen hadden. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om hem de volgende boodschap  over te brengen:

''Meneer de president, u hebt al veel bereikt met uw beleid van perestrojka. Toch zal dit alleen niet voldoende zijn voor hervormingen.
U moet onmiddellijk godsdienstvrijheid in de Sovjet-Unie toestaan. Indien u alleen de materiële wereld wilt transformeren, zonder God daarbij te betrekken, is perestrojka gedoemd te mislukken. Met het communisme zal het spoedig afgelopen zijn. De enige manier om dit land te redden is het toestaan van godsdienstvrijheid. Nu is de tijd gekomen om met dezelfde moed te handelen, als die u tijdens de hervorming van de Sovjet Unie heeft getoond. Dit is uw kans om een president te worden die meewerkt aan de totstandkoming van vrede in de hele wereld”.

Het gezicht van president Gorbatsjov verstarde toen ik de term ‘godsdienstvrijheid’ in de mond nam. Dit had hij zeker niet verwacht. Maar zoals men van de man die enkele maanden eerder de hereniging van Duitsland had toegestaan kon verwachten, ontspanden de strenge lijnen om zijn mond na korte tijd weer. Op ingetogen wijze accepteerde hij mijn woorden. Ik vervolgde mijn verhaal, en zei dat voor Zuid-Korea en de Sovjet-Unie de tijd was aangebroken om diplomatieke betrekkingen aan te knopen. Ik vroeg hem om of hij in deze samenhang de Zuid Koreaanse president Roh Tae Woo voor een bezoek zou willen uitnodigen. Ik gaf hem een hele lijst met redenen waarom diplomatieke betrekkingen voor beide landen voordelig zouden zijn.

Nadat ik uitgesproken was deed president Gorbatsjov me een belofte, met een vastbeslotenheid in zijn stem die ik nog niet eerder van hem had gehoord.

“Ik heb er alle  vertrouwen in dat de relaties tussen Zuid-Korea en de Sovjet-Unie zich soepel zullen ontwikkelen”, zei hij. “Ook ik geloof dat politieke stabiliteit en vermindering van de spanning op het Koreaanse schiereiland noodzakelijk zijn. Het aanknopen van diplomatieke betrekkingen met Zuid-Korea is louter een kwestie van tijd, want er zijn geen hindernissen. Ik zal een ontmoeting hebben met president Roh Tae Woo, zoals u voorstelt”.

Toen ik die dag op het punt stond afscheid te nemen van president Gorbatsjov, nam ik mijn horloge af en deed het om zijn pols. Hij scheen lichtelijk in verwarring, omdat ik hem behandelde als een oude vriend.  
Daarom zei ik hem in volle ernst: “Ik vraag u om, telkens wanneer uw hervormingen op moeilijkheden stuiten, naar dit horloge te kijken, en u te herinneren wat u mij vandaag heeft beloofd. Als u dat doet zal de Hemel zeker een weg voor u openen”.

Zoals hij beloofd had, had president Gorbatsjov nog in juni van dat jaar een ontmoeting met president Roo, tijdens een bilaterale topontmoeting in San Francisco. Vervolgens tekenden Zuid-Korea en de Sovjet-Unie op 30 september 1990 een historische overeenkomst, waarmee beide landen voor het eerst in 86 jaar weer diplomatieke betrekkingen aanknoopten.

Natuurlijk is politiek het werk van politici, en diplomatie het werk van diplomaten. Soms echter kan, wanneer een deur lange tijd gesloten is geweest, een religieuze persoonlijkheid voor wie geen eigenbelang meespeelt, meer bereiken.

Vier jaar later bezochten president en mevrouw Gorbatsjov de Zuid Koreaanse hoofdstad Seoel, en heetten mijn vrouw en ik hen welkom in ons huis in de wijk Hannam-dong. Hij was toen reeds middels een staatsgreep uit zijn ambt gezet. Na deze staatsgreep, in augustus 1991 gepleegd door anti-hervormingsgezinden die tegen perestrojka waren, had hij zijn positie als secretaris-generaal van de communistische partij opgegeven, en de partij ontbonden. Hoewel hij zelf communist was, had hij de communistische partij opgeheven.

De oud-president en de voormalige first lady gebruikten eetstokjes om bulgogi (fijn gekruid, geroosterd rundvlees) en jabchae (een gerecht van noedels en groenten) te eten, dat we met zorg hadden klaargemaakt. Nadat hij sujeonggwa (een zachte en verfrissende koude drank van dadelpruimen) als dessert geserveerd kreeg, herhaalde hij meermaals dat Korea uitstekende traditionele gerechten heeft. Hij en zijn echtgenote zagen er ontspannen uit, heel anders dan in de stressvolle dagen toen hij zijn ambt nog bekleedde. Mevrouw Gorbatsjov, vroeger een compromisloze marxist-leninist die aan de staatsuniversiteit van Moskou doceerde, droeg een halsketting met een kruisbeeldje.

“Meneer de president, u heeft iets groots tot stand gebracht!”, zei ik tegen hem. “U gaf uw positie als secretaris-generaal van de communistische partij van de Sovjet-Unie op, maar in plaats daarvan ben u een echte vredespresident geworden. Door uw wijsheid en moed opent zich nu de mogelijkheid voor wereldvrede. Wat u voor de wereld gedaan heeft is het meest belangrijke, het schitterendste, en het meest onvergankelijke wat een leider kan doen. U bent een held van de vrede die Gods werk heeft uitgevoerd. De naam die in Rusland’s geschiedenis blijvend herinnerd zal worden is niet die van Marx, Lenin of Stalin. Het is de naam van Michael Gorbatsjov!”

Ik loofde oud-president Gorbatsjov zo uitvoerig omdat hij de Sovjet-Unie, moederland van het internationale communisme, zonder bloedvergieten had ontbonden.

Als antwoord zei hij: “Reverend Moon, uw woorden zijn een grote troost voor mij. Ze geven me veel energie. Ik zal me de rest van mijn leven toewijden aan projecten, die gericht zijn op  wereldvrede.” Vervolgens nam hij mijn hand stevig in de zijne.

START | TERUG | VOLGENDE

.