De kracht van de dans brengt de wereld in beweging - dr. Sun Myung Moon autobiografie

- Hoofdstuk 4 - Het begin van onze wereldwijde missie -

4-3

De kracht van de dans brengt de wereld in beweging

Onze kerk was niet rijk. We waren een arme kerk, opgebouwd door mensen die niet eens genoeg te eten hadden. We hadden geen fraaie kerkpanden zoals andere kerken, en we aten gerst terwijl anderen rijst aten. Beetje bij beetje spaarden wij ons geld op, om het vervolgens te delen met mensen die nog minder hadden dan wij. Onze missionarissen sliepen in onverwarmde kamers met hun dekens direct op de kale, betonnen vloer. Wanneer het etenstijd was, stilden zij hun honger meestal met wat gekookte aardappelen. In elk geval deden we ons best om geen geld voor onszelf uit te geven.

In 1963 gebruikten we het op die manier gespaarde geld om zeventien kinderen te selecteren, die samen een dansgroep vormden: The Little Angels. Korea had in die tijd weinig te bieden op cultureel gebied. We hadden zelf niets om van te genieten, laat staan dat we aan de buitenwereld iets konden laten zien wat enig niveau had. De mensen hadden het te druk met simpelweg overleven. Er was geen tijd om zich zoiets als een Koreaanse danscultuur te herinneren, of het feit dat we een culturele erfenis hadden die vijfduizend jaar terugging.

Mijn plan hield in dat deze zeventien kinderen zouden leren dansen, en vervolgens de wereld zouden rondreizen. De meeste buitenlanders kenden Korea slechts als een arm land, waar een verschrikkelijke oorlog had gewoed. Ik wilde hen kennis laten maken met Korea’s prachtige dansvormen, zodat het besef zou doorbreken dat wij Koreanen een volk zijn met een rijke cultuur. Ook al zouden we beweren dat we een cultureel onderlegd volk zijn met een vijfduizend jaar oude traditie, zolang we niets konden laten zien, zou niemand ons geloven.

Onze dansen zijn een prachtige culturele erfenis, met gracieus bewegende danseressen in stijlvolle, enkellange hanboks (het traditionele Koreaanse gewaad  voor vrouwen en meisjes). Voor westerlingen, die gewend zijn aan dansers en danseressen met ontblote benen, vormen zij een geheel nieuwe ervaring. De bewegingen van de Koreaanse dans - waarbij de danseressen hun hoofd licht gebogen houden en zorgvuldig bewegen, om geen ongepaste aandacht op zichzelf vestigen – werden ontwikkeld door het Koreaanse volk, met zijn door verdriet getekende geschiedenis.

Wanneer de danseres één voet - omhuld met een witte beoseon, de traditionele Koreaanse kous - opheft en die vooruit steekt om een pas voorwaarts te maken, dan draait zij haar hoofd lichtjes en brengt haar hand omhoog. Wanneer ik hier naar kijk, doet de gratie van haar bewegingen alle zorgen en teleurstellingen in mijn hart wegsmelten. Er worden geen grootse woordenstromen gebruikt om het publiek in vervoering te brengen. In plaats daarvan raakt elk van de subtiel uitgevoerde dansbewegingen de harten van de mensen. Van deze kunst gaat een stille, maar tegelijkertijd overweldigende werking uit. Het stelt mensen die elkaars taal niet verstaan in staat, om toch met elkaar te communiceren. Het geeft hen die elkaars geschiedenis niet kennen, de kans om elkaars hart te begrijpen.

Vooral de ongekunstelde gezichtsuitdrukking en de serene glimlach van de kinderen waren in staat om het beeld weg te nemen van een aangeslagen land, dat kort daarvoor nog in oorlog was. Ik richtte deze dansgroep speciaal op om het volk van de Verenigde Staten, in die tijd het meest ontwikkelde land ter wereld, kennis te laten maken met de dansen van onze vijfduizend jaar oude geschiedenis.

Vanuit onze eigen samenleving werden we echter met kritiek overladen. Nog voor men de The Little Angels had zien optreden begon men ons al te kritiseren. “De vrouwen van de Verenigingskerk dansen dag en nacht”, luidden de stuitende en grievende berichten in de media, “en nu hebben zij kinderen voortgebracht die op hun beurt ook weer dansen”.

Dergelijke geruchten maakten mij echter niet minder vastbesloten. Mijn wil om de wereld te laten zien hoeveel schoonheid er verborgen zit in onze Koreaanse dansen, stond als een huis. Ik wilde onze tegenstanders, zij die ons ervan beschuldigden dat we naakt dansten in onze kerk, kennis laten maken met de gratie van de Little Angels in hun beonseons. Dit waren geen wilde, extravagante dansen zonder ritme. Het waren lieflijke dansen, uitgevoerd door zuivere en onschuldige meisjes, gekleed in de traditionele kostuums van ons land.

START | TERUG | VOLGENDE

.